- Αυθεντικός Τίτλος: The Jacket
- Μεταφρασμένος Τίτλος: Η πρώτη Φορά που πέθανα
English content: Source material DVDrip,
Plot summary for The Jacket (2005):advertisement
The film centers on a wounded Gulf war veteran who returns to his native Vermont suffering from bouts of amnesia. He is hitching and gets picked up by a stranger, things go pear shaped when a cop pulls them over and is murdered by the stranger. The vet. is wrongly accused of killing the cop and lands up in an asylum. A quack doctor prescribes a course of experimental therapy, restraining him in a heavy duty straight jacket-like device, and locks him away in a body drawer of the basement morgue. During course of his treatment he gets flashbacks and visions of his future , where he can foresee he is to die in four days time. The catch is he doesn't know how. Thus commences the classic race against time.
Θρίλερ
Παραγωγής: 2005
Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 8 Απριλίου 2005
Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 09/2005
Διάρκεια: 102'
Χρώμα: Έγχρωμο
DTS (Digital Theater Sound)
Γλώσσα: Αγγλικά
Συντελεστές : Adrien Brody ως Jack Starks
Keira Knightley ως Jackie
Jake Broder ως δρ. Morgan
Daniel Craig ως Fish
Σκηνοθετης : John Maybury
Keira Knightley ως Jackie
Jake Broder ως δρ. Morgan
Daniel Craig ως Fish
Σκηνοθετης : John Maybury
Σεναριογράφος : Tom Bleecker Marc
·
·
Παραλειπόμενα:
Παρασκευή 8 Απριλίου 2005 Η πρώτη φορά που πέθανα Γυρνώντας από τον πόλεμο του Κόλπου το 1992, ο Jack Starks καταδικάζεται για έναν φόνο που δεν έκανε ποτέ. Επειδή όμως υποφέρει από ψυχολογικές διαταραχές και περιστασιακή απώλεια μνήμης λόγω τραυματισμού στον πόλεμο, εκτίει την ποινή του σε ψυχιατρικό ίδρυμα. Μέσα από μια παράξενη και ιδιαίτερα σκληρή θεραπεία, θα ταξιδέψει στο μέλλον για να μάθει ότι πέθανε σε εκείνο το ίδρυμα λίγες ημέρες μετά την εισαγωγή του. Με τη βοήθεια μιας κοπέλας το 2007 θα προσπαθήσει να αποτρέψει το θάνατό του το 1992. Όμως πόσο είναι αυτό εφικτό; Πόσες φορές μπορεί κάποιος να πεθάνει;Πρώτη μου φορά, πρώτη μου φοράΌσο αισιόδοξη στο τέλος, άλλο τόσο βασανιστική στο μεγαλύτερο μέρος της είναι «Η πρώτη φορά που πέθανα». Πρόκειται για μια ταινία που δε μπορείς να την κατατάξεις εύκολα σε μια κατηγορία. Το γεγονός αυτό τράβηξε τον σκηνοθέτη John Maybury: «Αυτό που μου κέντρισε το ενδιαφέρον για την ταινία,» αναφέρει, «είναι το γεγονός ότι δεν ανήκει σε κάποιο συγκεκριμένο είδος. Κατά μία έννοια, διαφορετικό κοινό μπορεί να τη χαρακτηρίσει αισθηματική, περιπέτεια, επιστημονικής φαντασίας ή αστυνομική. Εγώ δε θα ήθελα να της βάλω ταμπέλα, αφού καταφέρνει και μαζεύει στοιχεία από όλες τις πιο πάνω κατηγορίες και αυτό είναι ενδιαφέρον ως εμπειρία.»Όπως στην τελευταία ταινία του Maybury, «Love Is the Devil», η οποία μιλάει για τον καλλιτέχνη Francis Bacon και ήταν αντισυμβατική και πρωτότυπη, και εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι ανάλογο. Η ταινία είναι έξω από τα συνήθη πρότυπα, όπου συνυπάρχουν το δράμα, η ένταση, το μυστήριο, όμως σημαδεύονται από αισιοδοξία και την πεποίθηση της λύτρωσης μέσα από τη δύναμη της αγάπης. Ο Maybury δε θα μπορούσε να μην τολμήσει να πειραματιστεί με ένα τέτοιο θέμα, αφού ο ίδιος ξεκίνησε την καριέρα του ως καλλιτέχνης, πειραματικός κινηματογραφιστής και σκηνοθέτης video clip. Το να πειστεί όμως κάποιος νέος σκηνοθέτης να αναλάβει δουλειά από το Χόλλυγουντ και ιδιαίτερα από το τηλέφωνο, δεν ήταν εύκολη δουλειά. «Ξαφνικά με πήρε κάποιος που έλεγε ότι ήταν ο Steven Soderbergh, τον οποίο δεν πίστεψα. Ύστερα ξανακάλεσε και μετά από πολύ συζήτηση άρχισα να τον πιστεύω, αλλά και πάλι ήμουν καχύποπτος.» Στη συνέχεια ο Soderbergh συνάντησε τον Maybury στο Λονδίνο και του περιέγραψε το όραμα που είχε με τον George Clooney, να αναδείξει νέους ανεξάρτητους σκηνοθέτες και αυτό κέντρισε την περιέργεια του Maybury. «Του ζήτησα να μου στείλει υλικό για να δω αν μου αρέσει κάτι και το πρώτο σενάριο που ήρθε στα χέρια μου ήταν αυτό του «Η πρώτη φορά που πέθανα». Ήταν το πρώτο σενάριο που διάβασα με την πρώτη από την αρχή μέχρι το τέλος, κάτι που είχα πάρα πολύ καιρό να κάνω.»Για να προετοιμαστεί για τα γυρίσματα, ο Maybury μελέτησε αρκετές ταινίες στα τέλη της δεκαετίας του 60 και αρχές του 70, στις οποίες αναφέρεται ως «Το Νέο Κύμα του Αμερικάνικου Κινηματογράφου». Μεταξύ αυτών είναι «Η υπόθεση Πάραλλαξ» και «McCabe and Mrs. Miller». Επίσης, ως κυρίως οπτικός καλλιτέχνης, εμβάθυνε στην εποχή του βωβού κινηματογράφου. «Έβλεπα πολλές ταινίες από αυτή τη χρονική περίοδο, κυρίως ταινίες του Eric Von Stroheim, επειδή πειραματιζόταν τις δυο πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, με κάτι που ακόμα δεν έχει επιλυθεί. Προέρχομαι από την πειραματική avant-garde της Αγγλίας, έτσι αντιλαμβάνομαι το κομμάτι αυτό του κινηματογράφου που δεν έχει επιρροή στο εμπορικό τομέα του. Και αυτό είναι κάτι που προσπάθησα να φέρω στο προσκήνιο. Θέλω να πιστεύω ότι καταφέραμε να χρησιμοποιήσουμε διάφορες κινηματογραφικές γλώσσες σε αυτή την ταινία και ελπίζω όχι τόσο αδέξια, ώστε να κάνει κακή εντύπωση στον κόσμο». Ο ίδιος ομολογεί ότι μελέτησε επίσης τη δουλειά και πιο σύγχρονων σκηνοθετών, όπως του Sean Penn, του Stanley Kubrick και του Jonathan Demme. Ενδιαφέρουσα μίξη.Τι έχουν να πουν οι σεναριογράφοι για το γεγονός ότι η ταινία κινείται μεταξύ των «12 πιθήκων» και του «Φαινόμενου της πεταλούδας»; «Το ότι υπάρχουν κάποιες υποθετικές ομοιότητες δε συνηγορεί ότι έχουμε δανειστεί πόσο μάλλον αντιγράψει κομμάτια από τις προαναφερόμενες ταινίες», απολογείται ο Tom Bleecker. «Καθίσαμε και προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε κάτι πρωτότυπο και δημιουργικό, κάτι που δε θα είχε ξαναδεί ο κόσμος. Δε θέλαμε να δώσουμε στην ταινία μονοδιάστατη πλευρά και έτσι αποφασίσαμε να εμπεριέχουμε εξίσου πολλά στοιχεία όπως μυστήριο, φαντασία, έρωτα και περιπέτεια. Παίζαμε με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον και σε κάποια στιγμή αναπόφευκτα το ένα συνεργάζεται με το άλλο.»Ο σκηνοθέτης την περιγράφει σαν ένα όνειρο που έχει ο ήρωας πριν πεθάνει. «Το σενάριο μοιάζει να έχει βγει από τα βιβλία του Κάφκα. Χαοτικές καταστάσεις, ήρωες μπερδεμένοι και στα όρια της τρέλας, να έρχονται αντιμέτωποι με τη μοίρα και τα παιχνίδια της. Βασίζεται περισσότερο στο παράδοξο παρά στη λογική ή σε επιστημονικά αποδεκτά πράγματα. Καθώς αποκαλύπτεται η αλήθεια στους ήρωες, αυτοί βαδίζουν σε ναρκοπέδιο: μια λάθος κίνηση, μια λάθος απόφαση και όλα τελειώσανε.»Πονάει πάντα η πρώτη φοράΓια να προετοιμαστεί για τον ρόλο του, ο Brody έκανε κάθε μέρα στο μέρος όπου γυριζόταν η ταινία – στη Γλασκόβη της Σκοτίας – ένα δικό του είδος άσκησης. Είχε ανακαλύψει ένα μέρος όπου είχαν δωμάτια στέρησης αισθήσεων, όπου υπήρχαν δεξαμενές με αλατούχα διαλύματα και πέρναγε αρκετή ώρα μέσα σε αυτές. «Μπορούσα να διαλογιστώ, ακόμα και να απομονώσω τον εαυτό μου από το γύρω περιβάλλον, ήταν πολύ ωραία! Όσοι με έβλεπαν απορούσαν με το κουράγιο που είχα να περνάω τόση ώρα εκεί. Συνολικά πρέπει να κάθισα πάρα πολλές ώρες, όμως με βοήθησε πολύ στο να κατανοήσω τον ρόλο μου και την κατάσταση που ζούσε ο ήρωας.» Τα έξοδα βέβαια για αυτή τη «θεραπεία» επιβάρυναν την εταιρεία παραγωγής, κόστος που υπολογίζεται σε μερικά εκατοντάδες δολάρια. «Αυτό που με τράβηξε σε αυτόν τον ρόλο ήταν αυτή η αίσθηση που σου δίνει η ταινία, δε μπορείς να πεις τι ακριβώς είναι: θρίλερ, ρομαντική, επιστημονικής φαντασίας; Είναι εκπληκτικό να πας να δεις μια ταινία και να μη μπορείς να την κατατάξεις σε ένα είδος.» Ο Brody είναι γνωστός για τους περίεργους ρόλους που έχει παίξει. Θυμηθείτε τον τρελό στο «Σκοτεινό χωριό», καθώς και την επόμενη ταινία του το «Κινγκ Κονγκ». «Στη ζωή υπάρχουν πολλά διφορούμενα πράγματα, οι άνθρωποι σκέφτονται διφορούμενα και ενεργούν διφορούμενα. Όταν μπαίνει ο ήρωας στο ντουλάπι, αρχίζει και ανακαλύπτει πολλά πράγματα για τον εαυτό του μέσα στο σκοτάδι και τον περιορισμό. Αφήνεται ελεύθερος και αποσπάται από τον φυσικό του κόσμο. Ο χαρακτήρας που υποδύομαι τρελαίνεται είτε είμαι νεκρός, είτε ονειρεύομαι είτε συμβαίνει οτιδήποτε άλλο.»«Τα γυρίσματα γινόντουσαν σε ένα πραγματικό ψυχιατρικό ίδρυμα και βρισκόμασταν στο υπόγειό του, οπότε υπήρχε το ανάλογο κλίμα. Χρησιμοποιούσαμε πραγματικά φορεία, καροτσάκια, κρεβάτια και όλα τα απαραίτητα ιατρικά εξαρτήματα και εργαλεία. Ήταν λίγο τρομακτικό. Παρόλ’ αυτά, όσο ήμουν δεμένος πάνω στο φορείο και ανάμεσα στα γυρίσματα, δε ζήταγα να με λύσουν, αλλά ήθελα να μένω μόνος μου για να εξοικειωθώ.» Μήπως τελικά του άρεσε;Για την πιστότερη απεικόνιση της εικόνας του ζουρλομανδύα, έχοντας χρησιμοποιηθεί για πολλές ώρες και από πολλούς τρόφιμους, χρησιμοποιήθηκαν πολλά έντομα, τα οποία συνέθλιψαν πάνω του, καθώς και καφές, για να προσομοιώσουν λεκέδες από ούρα και ακαθαρσίες. «Ελπίζω για το καλό τους να ήταν όντως καφές!», αναφέρει γελώντας ο διάσημος ηθοποιός. Η αλήθεια είναι ότι υπήρχε καλλιτεχνική ομάδα για να αναπαραστήσει οτιδήποτε χρειαζόντουσαν.Ο σωματότυπος του Adrien Brody – ισχνό κορμί, μαλλιά σα να μόλις έχει κάνει ηλεκτροσόκ – βοηθάνε στην εικόνα του βασανισμένου, ψυχωτικού ασθενή. «Το ότι έπαιξα στον «Πιανίστα», με βοήθησε πολύ για την υπόλοιπη καριέρα μου, αφού για έξι βδομάδες έπαιζα χωρίς άλλον ηθοποιό δίπλα μου και υπήρχε αρκετή πίεση πάνω μου. Βέβαια, και εδώ δεν ήταν ότι καλύτερο να είσαι σε ένα κρύο, υγρό, σκοτσέζικο υπόγειο, δεμένος πάνω σε ένα φορείο.» Είναι να μην τρελαίνεσαι;Basket caseΟ σκηνοθέτης χρησιμοποιεί στοιχεία από τη θητεία του σε video clips: γοργοί ρυθμοί, αστραπιαίο editing, μουσική ανάλογη με τη σκηνή, πολλά κοντινά κάδρα, κυρίως στα μάτια. Η ψυχεδέλεια ξεχειλίζει από την οθόνη, ο σουρεαλισμός και ο αποπροσανατολισμός καλούνται να μας προσομοιώσουν την πνευματική και ψυχική κατάσταση του Starks. Οι εναλλαγές των καταστάσεων κάποιες στιγμές είναι τόσο γρήγορες που δε μπορείς να καταλάβεις ποια είναι αληθινή και ποια όχι. Ο Maybury χρησιμοποίησε τις πολλές χρονικές αλλαγές της ταινίας και βρήκε την ευκαιρία να βγάλει το εικαστικό ταλέντο του στις κινητικές απεικονίσεις του Jack Starks, όπως επηρεαζόντουσαν από τη σύγχυσή του και τις αναλαμπές της μνήμης του.Ο κινηματογραφιστής Peter Deming, αλλοιώνει τα χρώματα των εσωτερικών χώρων για να προσδώσει την αίσθηση του ρεαλισμού της κάθε κατάστασης που βρίσκεται ο ήρωας. Στους εξωτερικούς χώρους, τα βαριά χειμωνιάτικα τοπία, ολόλευκα τις περισσότερες φορές παίζουν τον ρόλο του καμβά.Ο σχεδιαστής παραγωγής Alan MacDonald βοηθάει στη δημιουργία του τρομακτικού ύφους στην ταινία, σχεδόν υπερρεαλιστικό, ενώ η ατμόσφαιρα νομίζεις ότι δένει απόλυτα με το σενάριο. Χρησιμοποίησε μπλε, πράσινους και γκρι τόνους για να επιφέρει συνειρμικά ζοφερό και δυσοίωνο κλίμα, φέρνοντάς μας στη θέση του έγκλειστου Starks, με τις ψυχολογικές διαταραχές του να γίνονται εν μέρει και δικές μας. Το χρωματικό πρότυπο επαναλαμβάνεται και στα κοστούμια του Douglas Hall, με τα μονότονα μπλε και πράσινα χρώματα να περιβάλουν τα ρούχα των ανθρώπων στο Ίδρυμα. Μεγάλο ρόλο παίζει και η μουσική, η οποία οφείλεται στον διάσημο Brian Eno: αυστηρή, μινιμαλιστική, καμιά φορά τρομακτική, τονίζοντας έτσι τις ανατριχιαστικές στιγμές της ταινίας.TriviaΓια τον ρόλο του Jack Starks είχαν προταθεί αρχικά οι Mark Wahlberg και Colin Farrell.Ο σκηνοθέτης Antoine Fuqua ήταν έτοιμος να αναλάβει την ταινία.Τον ρόλο της νοσοκόμας Harding είχε αρχικά η Anne Lambton. Κατά τη διάρκεια όμως της κυρίως φωτογραφίας, έπαθε παγκρεατίτιδα και δε μπορούσε να συνεχίσει τα γυρίσματα.Η Keira Knightley έφυγε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του «Βασιλιά Αρθούρου», πήρε το πρώτο αεροπλάνο και πήγε για να διεκδικήσει τον ρόλο της στην audition.Η εταιρεία παραγωγής είναι η Section Eight, των Steven Soderbergh και George Clooney.
Παρασκευή 8 Απριλίου 2005 Η πρώτη φορά που πέθανα Γυρνώντας από τον πόλεμο του Κόλπου το 1992, ο Jack Starks καταδικάζεται για έναν φόνο που δεν έκανε ποτέ. Επειδή όμως υποφέρει από ψυχολογικές διαταραχές και περιστασιακή απώλεια μνήμης λόγω τραυματισμού στον πόλεμο, εκτίει την ποινή του σε ψυχιατρικό ίδρυμα. Μέσα από μια παράξενη και ιδιαίτερα σκληρή θεραπεία, θα ταξιδέψει στο μέλλον για να μάθει ότι πέθανε σε εκείνο το ίδρυμα λίγες ημέρες μετά την εισαγωγή του. Με τη βοήθεια μιας κοπέλας το 2007 θα προσπαθήσει να αποτρέψει το θάνατό του το 1992. Όμως πόσο είναι αυτό εφικτό; Πόσες φορές μπορεί κάποιος να πεθάνει;Πρώτη μου φορά, πρώτη μου φοράΌσο αισιόδοξη στο τέλος, άλλο τόσο βασανιστική στο μεγαλύτερο μέρος της είναι «Η πρώτη φορά που πέθανα». Πρόκειται για μια ταινία που δε μπορείς να την κατατάξεις εύκολα σε μια κατηγορία. Το γεγονός αυτό τράβηξε τον σκηνοθέτη John Maybury: «Αυτό που μου κέντρισε το ενδιαφέρον για την ταινία,» αναφέρει, «είναι το γεγονός ότι δεν ανήκει σε κάποιο συγκεκριμένο είδος. Κατά μία έννοια, διαφορετικό κοινό μπορεί να τη χαρακτηρίσει αισθηματική, περιπέτεια, επιστημονικής φαντασίας ή αστυνομική. Εγώ δε θα ήθελα να της βάλω ταμπέλα, αφού καταφέρνει και μαζεύει στοιχεία από όλες τις πιο πάνω κατηγορίες και αυτό είναι ενδιαφέρον ως εμπειρία.»Όπως στην τελευταία ταινία του Maybury, «Love Is the Devil», η οποία μιλάει για τον καλλιτέχνη Francis Bacon και ήταν αντισυμβατική και πρωτότυπη, και εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι ανάλογο. Η ταινία είναι έξω από τα συνήθη πρότυπα, όπου συνυπάρχουν το δράμα, η ένταση, το μυστήριο, όμως σημαδεύονται από αισιοδοξία και την πεποίθηση της λύτρωσης μέσα από τη δύναμη της αγάπης. Ο Maybury δε θα μπορούσε να μην τολμήσει να πειραματιστεί με ένα τέτοιο θέμα, αφού ο ίδιος ξεκίνησε την καριέρα του ως καλλιτέχνης, πειραματικός κινηματογραφιστής και σκηνοθέτης video clip. Το να πειστεί όμως κάποιος νέος σκηνοθέτης να αναλάβει δουλειά από το Χόλλυγουντ και ιδιαίτερα από το τηλέφωνο, δεν ήταν εύκολη δουλειά. «Ξαφνικά με πήρε κάποιος που έλεγε ότι ήταν ο Steven Soderbergh, τον οποίο δεν πίστεψα. Ύστερα ξανακάλεσε και μετά από πολύ συζήτηση άρχισα να τον πιστεύω, αλλά και πάλι ήμουν καχύποπτος.» Στη συνέχεια ο Soderbergh συνάντησε τον Maybury στο Λονδίνο και του περιέγραψε το όραμα που είχε με τον George Clooney, να αναδείξει νέους ανεξάρτητους σκηνοθέτες και αυτό κέντρισε την περιέργεια του Maybury. «Του ζήτησα να μου στείλει υλικό για να δω αν μου αρέσει κάτι και το πρώτο σενάριο που ήρθε στα χέρια μου ήταν αυτό του «Η πρώτη φορά που πέθανα». Ήταν το πρώτο σενάριο που διάβασα με την πρώτη από την αρχή μέχρι το τέλος, κάτι που είχα πάρα πολύ καιρό να κάνω.»Για να προετοιμαστεί για τα γυρίσματα, ο Maybury μελέτησε αρκετές ταινίες στα τέλη της δεκαετίας του 60 και αρχές του 70, στις οποίες αναφέρεται ως «Το Νέο Κύμα του Αμερικάνικου Κινηματογράφου». Μεταξύ αυτών είναι «Η υπόθεση Πάραλλαξ» και «McCabe and Mrs. Miller». Επίσης, ως κυρίως οπτικός καλλιτέχνης, εμβάθυνε στην εποχή του βωβού κινηματογράφου. «Έβλεπα πολλές ταινίες από αυτή τη χρονική περίοδο, κυρίως ταινίες του Eric Von Stroheim, επειδή πειραματιζόταν τις δυο πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, με κάτι που ακόμα δεν έχει επιλυθεί. Προέρχομαι από την πειραματική avant-garde της Αγγλίας, έτσι αντιλαμβάνομαι το κομμάτι αυτό του κινηματογράφου που δεν έχει επιρροή στο εμπορικό τομέα του. Και αυτό είναι κάτι που προσπάθησα να φέρω στο προσκήνιο. Θέλω να πιστεύω ότι καταφέραμε να χρησιμοποιήσουμε διάφορες κινηματογραφικές γλώσσες σε αυτή την ταινία και ελπίζω όχι τόσο αδέξια, ώστε να κάνει κακή εντύπωση στον κόσμο». Ο ίδιος ομολογεί ότι μελέτησε επίσης τη δουλειά και πιο σύγχρονων σκηνοθετών, όπως του Sean Penn, του Stanley Kubrick και του Jonathan Demme. Ενδιαφέρουσα μίξη.Τι έχουν να πουν οι σεναριογράφοι για το γεγονός ότι η ταινία κινείται μεταξύ των «12 πιθήκων» και του «Φαινόμενου της πεταλούδας»; «Το ότι υπάρχουν κάποιες υποθετικές ομοιότητες δε συνηγορεί ότι έχουμε δανειστεί πόσο μάλλον αντιγράψει κομμάτια από τις προαναφερόμενες ταινίες», απολογείται ο Tom Bleecker. «Καθίσαμε και προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε κάτι πρωτότυπο και δημιουργικό, κάτι που δε θα είχε ξαναδεί ο κόσμος. Δε θέλαμε να δώσουμε στην ταινία μονοδιάστατη πλευρά και έτσι αποφασίσαμε να εμπεριέχουμε εξίσου πολλά στοιχεία όπως μυστήριο, φαντασία, έρωτα και περιπέτεια. Παίζαμε με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον και σε κάποια στιγμή αναπόφευκτα το ένα συνεργάζεται με το άλλο.»Ο σκηνοθέτης την περιγράφει σαν ένα όνειρο που έχει ο ήρωας πριν πεθάνει. «Το σενάριο μοιάζει να έχει βγει από τα βιβλία του Κάφκα. Χαοτικές καταστάσεις, ήρωες μπερδεμένοι και στα όρια της τρέλας, να έρχονται αντιμέτωποι με τη μοίρα και τα παιχνίδια της. Βασίζεται περισσότερο στο παράδοξο παρά στη λογική ή σε επιστημονικά αποδεκτά πράγματα. Καθώς αποκαλύπτεται η αλήθεια στους ήρωες, αυτοί βαδίζουν σε ναρκοπέδιο: μια λάθος κίνηση, μια λάθος απόφαση και όλα τελειώσανε.»Πονάει πάντα η πρώτη φοράΓια να προετοιμαστεί για τον ρόλο του, ο Brody έκανε κάθε μέρα στο μέρος όπου γυριζόταν η ταινία – στη Γλασκόβη της Σκοτίας – ένα δικό του είδος άσκησης. Είχε ανακαλύψει ένα μέρος όπου είχαν δωμάτια στέρησης αισθήσεων, όπου υπήρχαν δεξαμενές με αλατούχα διαλύματα και πέρναγε αρκετή ώρα μέσα σε αυτές. «Μπορούσα να διαλογιστώ, ακόμα και να απομονώσω τον εαυτό μου από το γύρω περιβάλλον, ήταν πολύ ωραία! Όσοι με έβλεπαν απορούσαν με το κουράγιο που είχα να περνάω τόση ώρα εκεί. Συνολικά πρέπει να κάθισα πάρα πολλές ώρες, όμως με βοήθησε πολύ στο να κατανοήσω τον ρόλο μου και την κατάσταση που ζούσε ο ήρωας.» Τα έξοδα βέβαια για αυτή τη «θεραπεία» επιβάρυναν την εταιρεία παραγωγής, κόστος που υπολογίζεται σε μερικά εκατοντάδες δολάρια. «Αυτό που με τράβηξε σε αυτόν τον ρόλο ήταν αυτή η αίσθηση που σου δίνει η ταινία, δε μπορείς να πεις τι ακριβώς είναι: θρίλερ, ρομαντική, επιστημονικής φαντασίας; Είναι εκπληκτικό να πας να δεις μια ταινία και να μη μπορείς να την κατατάξεις σε ένα είδος.» Ο Brody είναι γνωστός για τους περίεργους ρόλους που έχει παίξει. Θυμηθείτε τον τρελό στο «Σκοτεινό χωριό», καθώς και την επόμενη ταινία του το «Κινγκ Κονγκ». «Στη ζωή υπάρχουν πολλά διφορούμενα πράγματα, οι άνθρωποι σκέφτονται διφορούμενα και ενεργούν διφορούμενα. Όταν μπαίνει ο ήρωας στο ντουλάπι, αρχίζει και ανακαλύπτει πολλά πράγματα για τον εαυτό του μέσα στο σκοτάδι και τον περιορισμό. Αφήνεται ελεύθερος και αποσπάται από τον φυσικό του κόσμο. Ο χαρακτήρας που υποδύομαι τρελαίνεται είτε είμαι νεκρός, είτε ονειρεύομαι είτε συμβαίνει οτιδήποτε άλλο.»«Τα γυρίσματα γινόντουσαν σε ένα πραγματικό ψυχιατρικό ίδρυμα και βρισκόμασταν στο υπόγειό του, οπότε υπήρχε το ανάλογο κλίμα. Χρησιμοποιούσαμε πραγματικά φορεία, καροτσάκια, κρεβάτια και όλα τα απαραίτητα ιατρικά εξαρτήματα και εργαλεία. Ήταν λίγο τρομακτικό. Παρόλ’ αυτά, όσο ήμουν δεμένος πάνω στο φορείο και ανάμεσα στα γυρίσματα, δε ζήταγα να με λύσουν, αλλά ήθελα να μένω μόνος μου για να εξοικειωθώ.» Μήπως τελικά του άρεσε;Για την πιστότερη απεικόνιση της εικόνας του ζουρλομανδύα, έχοντας χρησιμοποιηθεί για πολλές ώρες και από πολλούς τρόφιμους, χρησιμοποιήθηκαν πολλά έντομα, τα οποία συνέθλιψαν πάνω του, καθώς και καφές, για να προσομοιώσουν λεκέδες από ούρα και ακαθαρσίες. «Ελπίζω για το καλό τους να ήταν όντως καφές!», αναφέρει γελώντας ο διάσημος ηθοποιός. Η αλήθεια είναι ότι υπήρχε καλλιτεχνική ομάδα για να αναπαραστήσει οτιδήποτε χρειαζόντουσαν.Ο σωματότυπος του Adrien Brody – ισχνό κορμί, μαλλιά σα να μόλις έχει κάνει ηλεκτροσόκ – βοηθάνε στην εικόνα του βασανισμένου, ψυχωτικού ασθενή. «Το ότι έπαιξα στον «Πιανίστα», με βοήθησε πολύ για την υπόλοιπη καριέρα μου, αφού για έξι βδομάδες έπαιζα χωρίς άλλον ηθοποιό δίπλα μου και υπήρχε αρκετή πίεση πάνω μου. Βέβαια, και εδώ δεν ήταν ότι καλύτερο να είσαι σε ένα κρύο, υγρό, σκοτσέζικο υπόγειο, δεμένος πάνω σε ένα φορείο.» Είναι να μην τρελαίνεσαι;Basket caseΟ σκηνοθέτης χρησιμοποιεί στοιχεία από τη θητεία του σε video clips: γοργοί ρυθμοί, αστραπιαίο editing, μουσική ανάλογη με τη σκηνή, πολλά κοντινά κάδρα, κυρίως στα μάτια. Η ψυχεδέλεια ξεχειλίζει από την οθόνη, ο σουρεαλισμός και ο αποπροσανατολισμός καλούνται να μας προσομοιώσουν την πνευματική και ψυχική κατάσταση του Starks. Οι εναλλαγές των καταστάσεων κάποιες στιγμές είναι τόσο γρήγορες που δε μπορείς να καταλάβεις ποια είναι αληθινή και ποια όχι. Ο Maybury χρησιμοποίησε τις πολλές χρονικές αλλαγές της ταινίας και βρήκε την ευκαιρία να βγάλει το εικαστικό ταλέντο του στις κινητικές απεικονίσεις του Jack Starks, όπως επηρεαζόντουσαν από τη σύγχυσή του και τις αναλαμπές της μνήμης του.Ο κινηματογραφιστής Peter Deming, αλλοιώνει τα χρώματα των εσωτερικών χώρων για να προσδώσει την αίσθηση του ρεαλισμού της κάθε κατάστασης που βρίσκεται ο ήρωας. Στους εξωτερικούς χώρους, τα βαριά χειμωνιάτικα τοπία, ολόλευκα τις περισσότερες φορές παίζουν τον ρόλο του καμβά.Ο σχεδιαστής παραγωγής Alan MacDonald βοηθάει στη δημιουργία του τρομακτικού ύφους στην ταινία, σχεδόν υπερρεαλιστικό, ενώ η ατμόσφαιρα νομίζεις ότι δένει απόλυτα με το σενάριο. Χρησιμοποίησε μπλε, πράσινους και γκρι τόνους για να επιφέρει συνειρμικά ζοφερό και δυσοίωνο κλίμα, φέρνοντάς μας στη θέση του έγκλειστου Starks, με τις ψυχολογικές διαταραχές του να γίνονται εν μέρει και δικές μας. Το χρωματικό πρότυπο επαναλαμβάνεται και στα κοστούμια του Douglas Hall, με τα μονότονα μπλε και πράσινα χρώματα να περιβάλουν τα ρούχα των ανθρώπων στο Ίδρυμα. Μεγάλο ρόλο παίζει και η μουσική, η οποία οφείλεται στον διάσημο Brian Eno: αυστηρή, μινιμαλιστική, καμιά φορά τρομακτική, τονίζοντας έτσι τις ανατριχιαστικές στιγμές της ταινίας.TriviaΓια τον ρόλο του Jack Starks είχαν προταθεί αρχικά οι Mark Wahlberg και Colin Farrell.Ο σκηνοθέτης Antoine Fuqua ήταν έτοιμος να αναλάβει την ταινία.Τον ρόλο της νοσοκόμας Harding είχε αρχικά η Anne Lambton. Κατά τη διάρκεια όμως της κυρίως φωτογραφίας, έπαθε παγκρεατίτιδα και δε μπορούσε να συνεχίσει τα γυρίσματα.Η Keira Knightley έφυγε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων του «Βασιλιά Αρθούρου», πήρε το πρώτο αεροπλάνο και πήγε για να διεκδικήσει τον ρόλο της στην audition.Η εταιρεία παραγωγής είναι η Section Eight, των Steven Soderbergh και George Clooney.
http://rapidshare.com/files/41979780/The_Jacket.part1.rar
http://rapidshare.com/files/41990839/The_Jacket.part2.rar
http://rapidshare.com/files/42001267/The_Jacket.part3.rar
http://rapidshare.com/files/42010517/The_Jacket.part4.rar
http://rapidshare.com/files/42018461/The_Jacket.part5.rar
http://rapidshare.com/files/42025177/The_Jacket.part6.rar
http://rapidshare.com/files/42031181/The_Jacket.part7.rar
http://rapidshare.com/files/41958732/The_Jacket.part8.rar
rarpass: stasot
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου